دانلود کتاب و من دوستت دارم:
متا بوک وبسایت ارائه دهنده کتاب های صوتی و الکترونیک اینبار با انتشار کتاب و من دوستت دارم با تخفیف ویژه که از دسته کتاب های رمان میباشد در خدمت شما کاربران گرامی میباشد.
در صورت درخواست مکرر شما کاربران، متا بوک امکان دانلود رایگان کتاب و من دوستت دارم را برای شما عزیزان فراهم خواهد ساخت.
معرفی کتاب و من دوستت دارم:
کتاب و من دوستت دارم اثر جذاب دیگری از فردریک بکمن نویسنده کتاب پرفروش مردی به نام اوه است که با ترجمه الهام رعایی منتشر شده است.
درباره کتاب و من دوستت دارم:
فردریک بکمن حالا مشهورتر و محبوب‌تر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد. بسیاری از کتاب‌خوان‌ها در همه‌جای دنیا رمانِ اولِ او، مردی به نام اوه، و بعد مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است و شهر خرس بکمن را خوانده‌اند دوستشان داشته اند.
او اکنون با یک رمان کوتاه آمده است. و من دوستت دارم که نام دیگر آن معامله زندگی است. این کتاب، داستانی کوتاه است درباره چیزهایی که در قبال نجات یک زندگی، باید قربانی کنیم.
اگر نه فقط آینده، که گذشته هم مهم باشد، اگر نه فقط جایی‌که می‌رویم، بلکه ردّپایی هم که بجا می‌گذاریم اهمیت داشته باشد، اگر مجبور شویم همه دارایی‌مان را بگذاریم؛ خود را فدای چه کسی خواهیم کرد؟
بکمن در کتاب و من دوستت دارم از زبان یک پدر که پسرش نامه می‌نویسد، از زبان پدری که از پس سال ها غفلت بیدار شده و به فرزندش می‌اندیشد با شما از عشق سخن می‌گوید.
نکوداشت های کتاب و من دوستت دارم:
– اثرگذار و تامل‌برانگیز… داستانی شیرین و الهام‌بخش درباره حقیقت و دگرگونی آن. (ناشران هفتگی)
– فانتزی اما باورکردنی. بکمن خیلی نرم و لطیف شخصیت‌ها را وارد داستان می‌کند… داستان خرسندکننده‌ای‌ست. (نشریه لوییس دیسپچ)
– شگفت‌انگیز و تلخ شیرین…. هوشمندانه و در عین حال دل آدم را می‌شکند. (نشریه مردم)
درباره فردریک بکمن نویسنده کتاب و من دوستت دارم:
کارل فردریک بکمن نویسنده‌ی جوان سوئدی متولد سال 1981 است. او در شهر هلسینگبوری به دنیا آمده و بزرگ‌شده است. بکمن پیش از انتشار کتاب‌هایش به‌عنوان وبلاگ نویس شناخته می‌شد و در روزنامه‌ها و مجلات مختلف ازجمله مترو فعالیت می‌کرد. او همسری ایرانی به نام ندا و دو فرزند دارد و همچنان در سوئد زندگی می‌کند.
سال 2012 بود که بکمن کتاب مردی به نام اوه را منتشر کرد. این کتاب زندگی او را تغییر داد. مردی به نام اوه در همان ماه‌های اول انتشار چند صد هزار نسخه فروش داشت و در صدر پرفروش‌ترین کتاب‌های سوئد و پس‌ازآن نیویورک‌تایمز قرار گرفت.
مردی به نام اوه در مدت کوتاهی به بیش از سی زبان مختلف ترجمه شد و خوانندگان بی‌شماری در سراسر جهان پیدا کرد. سال 2016 از روی این کتاب فیلمی ساخته شد که استقبال بسیار خوبی از سوی مخاطبان مواجه شد.
لحن داستان‌های فردریک بک من گرم و خودمانی‌اند و اندکی طنز در لحنش به چشم می‌خورد که نوشته‌هایش را خواندنی‌تر کرده است. او از همه‌چیز برای نوشتن دیالوگها استفاده می‌کند و تمام تجربیات ساده و روزمره، از سفرهایی که رفته تا فیلم‌هایی که دیده را به کار می‌گیرد تا داستانی ملموس اما جذاب و فوق‌العاده بنویسد.
فردریک بکمن پس از مردی به نام اوه، کتاب پرفروش دیگرش «مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متأسف است» را نوشت. بریت ماری اینجا بود، شهر خرس، ما در برابر شما، هرروز صبح راه خانه دورتر و دورتر می‌شود، تمام آنچه پسرکوچولویم باید درباره‌ی دنیا بداند و مردم مشوش دیگر کتاب‌های این نویسنده‌اند که با استقبال خوبی مواجه شده‌اند.
در بخشی از متن کتاب و من دوستت دارم میخوانیم:
به خاطر تصادف نبود که سر از بیمارستان درآورم. از خیلی وقت پیش از آن بستری بودم. سرطان. دختر را شش روز پیش برای اولین بار دیدم، وقتی‌که داشتم دور از چشم پرستارها درراه پل اضطراری سیگار می‌کشیدم. پرستارها مرتب اندر مضرات سیگار برایم سخنرانی می‌کنند. انگار دیگر عمری برایم مانده که سیگار بخواهد آن را بگیرد!
لای در راهرو باز بود و من صدای دخترک را می‌شنیدم که با مادرش در اتاق تلویزیون حرف می‌زد. همان بازی هر شب را می‌کردند. هر شب وقتی بیمارستان چنان ساکت می‌شد که می‌توانستی صدای نشستن دانه‌های برف را روی پنجره مثل بوسه‌ای نرم به‌رسم شب‌به‌خیر بشنوی مادر آرام از دخترک می‌پرسید: «بزرگ که شدی دوست داری چه‌کاره شوی؟»
دختر می‌دانست که این بازی به خاطر مادرش انجام می‌شود؛ اما وانمود می‌کرد به خاطر خودش است. می‌خندید و می‌گفت: «دکترمهندس…» و علاقه‌ی دیرینه‌اش: «فضانورد».
یک‌بار که مادر توی صندلی خوابش برده بود، دخترک همین‌طور که کنار مادر صندلی‌ای را رنگ می‌کرد که دوست داشت قرمز باشد. از خردوش که اسمش این بود. پرسید: «آدم وقتی می‌میره سردش می شه؟» اما خردوش نمی‌دانست. پس دخترک برای احتیاط یک جفت دستکش گرم چپاند توی کوله‌پشتی‌اش.
مرا از پیشت شیشه دید. نترسیده بود. یادم است که خیلی به خاطر این موضوع از دست پدر و مادرش عصبانی شدم. چطور والدین بچه‌ای بزرگ می‌کنند که از یک سیگاری قهار غریب چهل‌وپنج‌ساله که از راه‌پله‌ی اضطراری به او زل زده نمی‌ترسد؟ اما این دخترک نترسیده بود. دست تکان داد.
من هم‌دست تکان دادم برایش. دست خردوش را گرفت و آمد سمت در و از لای آن پرسید: «تو هم سرطان داری؟»
گفتم: «آره.» چون عین حقیقت بود.
«تو مشهوری؟ عکست روی یکی از روزنامه‌های مامان بود.»
پاسخ دادم: «آره.» چون این هم عین حقیقت بود. روزنامه‌ها از پول‌هایم می‌نوشتند. هنوز کسی چیزی از بیماری‌ام نمی‌دانست؛ اما من از آن دسته آدم‌ها هستم که تشخیص‌های پزشکی‌شان هم خبرساز است. من یک آدم معمولی نیستم. وقتی بمیرم همه خبردار می‌شوند. دختران پنج‌ساله که بمیرند کسی مطلبی در مدحشان نخواهد نوشت.
هیچ آگهی تسلیتی در روزنامه‌ی عصر چاپ نخواهد شد. پاهایشان هنوز خیلی کوچک است. هنوز وقت آن را نداشته‌اند تا کسی را شيفته‌ی ردیابی کنند که از خود به‌جا گذاشته‌اند…
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.